Хәдис. 
99. Намаз диннең терәгедер. (Намаз терәк иделдектә диннең зыянлануы хәтта егылуы ихтималдыр). 
Бу мәзмүн Рәсүлүллах (сгс) дән төрле тыйрик берлә риваять ителмештер, чынында зәгыйфь булса да, мәгънәсе дөрест вә сабиттыр.

Шәрех вә изах.
Намаз – исламның бөек рукунларының берсе, шәхәдәт вә тәүхиттән соңра иң олуг бунысыдыр. 
Намаз - бәндәнең мәгъбуденә вә Раббына булган мөнәҗәте, үзенең бәндәлегене вә Раббыны таныган бәндә иткәне күрсәтә торган иң күркәм рәвешедер. 
Бәндә намазында эчен дә вә тышын да арыклап нәҗес вә мердәр нәрсәдән (шайтанга мөнәсәбәтле вә аңа сөекле шакшылардан) үзенә ярак итеп, Халкы вә мәгъбүде хозурында (мәгънәви) ихтирам вә тәгзыйм рәвешенә, барын да торгыза.
Куллары багланып, хөкем хозурына килтерелмеш бер җаны кеби аяк астында тора, хәвефендән вә дәхшәтендән бөгелә, аяк астына башыны, иң кадерле йөзене куеп, ахырда тез чүгеп, зар вә нияздыр һәм шуларны җиренә җиткерә. Бу әфгәл арасында, мөнасиб, Аллаһка яраклы вә сөекле мөнәҗәтләрне вә кирәгенчә сәнә вә тәсбихләрне вә Коръәндән бер кадәр аятьләрне укып тәзрик кыла, олуг хәҗәтләрне юмарт Раббындан тели, вә бу кадәр тәзриклар берлә, иманлы кеше, Раббыны таныган бәндә алып та ләззәт таба вә ошбу рәвешне үзе өчен бәхет вә сәгадәт белә, Раббындан моңа булган олуг тәүфикъ вә гыйният саный. Бер кемсәне чын иман сахибы булса (Аллаһны таныса), аның калбендә әлбәттә мәзкүр рәвешчә намаз укымак хисе уйгынса кирәк, вә аның вөҗданы аны иҗаб вә игтиза итсә кирәк. Мөбәдә бер-җер сәбәп илә, тиешле вә вакытындан кичексә, аның калбендә агыр җәрәхәт валым тугса кирәк (вөҗданы мәгъзүб булса кирәк).
Иман намазны эсти, намаз берлә гозеләнә вә аның берлә Аллаһ хозурында мәкбул вә могтәбер була. 
Вә аның берлә бәндәгә чын нәҗат бирә. 
Намазсыз иман вә дин зәгыйфь, югалырга торган нәрсә, үлергә торган хаста кебидер. 
Намазсыз кемсенә, Аллаһны чынлап танымаган, үзенең танымаган, үзенең бәндә иткәнен яхшылап белмәгән җәһил, вә һәм үзенең хәҗәтләрендән, намазда булган шәрәф вә хасиятләрдән гафил кемсәдер.

Мелла Галимҗан Баруди.

“Дин вә әдәп” №17, 1915 ел



Назад в раздел


      

Исламское искусство занимает одно из важнейших мест в истории мировой культуры, но, к большому сожалению, современному человеку она практически неизвестна.
Что знает житель современного мегаполиса о великой и уникальной культуре, зародившейся много веков назад на Ближнем Востоке? Крайне мало. Немного слышал о поэзии Омара Хайяма, чуть-чуть – о великом ученом Ибн Сине, читал о Тадж-Махале и, пожалуй, все…
Тем не менее, исламская культура оставила свои следы в истории многих народов на разных континентах.
Еще в VIII веке нашей эры, в период расцвета Арабского халифата, на Ближнем Востоке произошел расцвет эры художников, поэтов, архитекторов и философов. Благодаря этому событию, исламское искусство бессмертными произведениями и трудами великих мусульман подтолкнуло к постепенному росту и европейскую культуру, явив прекрасные образцы стихов и памятников.
Невозможно представить современную медицину, не опирающуюся на трактаты Ибн Сины, математику – без трудов ал-Хорезми, а произведения поэта-суфия Руми наложили ощутимый отпечаток на традиции стихосложения многих стран мира.
Исламская культура – огромный пласт, без которого весь современный мир имел бы совершенно иной облик – простой и не такой красочный.